De Franse saxofonist Pierrick Pédron maakte zijn eerste opname aan de zijde van Magic Malik in 1994, hij verbleef dikwijls in New York waar hij veel ervaring opdeed met club optredens. Terug in Frankrijk maakte hij in 2001 zijn eerste eigen album “Cherokee”, “Fifty-Fifty” is inmiddels zijn 12de album. De tussenliggende tijd reisde hij over de hele planeet en speelde hij met artiesten als Phil Woods, Mulgrew Miller, Roy Hargroove of Ambrose Akinmusire. Hij switchte met groot gemak van straight ahead jazz naar de meest verbijsterende elektrische experimenten, hij liet zich net zoveel inspireren door de frasering van Canonball Adderley als die van Ornette Coleman of Maceo Parker om wat uiteenlopende altsaxofonisten te noemen.

Dit album is het eerste deel van een tweetal albums die uitkomen ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag (zie de titel), het andere deel zal meer elektrisch zijn en Parijs als uitgangspunt nemen. Op de New York sessions heeft Pierrick zich voorzien van een uitstekende ritme sectie bestaand uit Sullivan Foster, een jonge pianist met een indrukwekkende staat van dienst bij Roy Hargroove, Cecile McLorin Salvant e.v.a., bassist Larry Grenadier, een icoon en de historische partner in het Brad Mehldau Trio en op drums de steengoede Marcus Gilmore de kleinzoon van de befaamde slagwerker Roy Haynes.

De muziek op dit album kan worden gekwalificeerd onder de naam postbop met de toevoeging dat het wel muziek is van deze tijd met ragfijne ballads. Gestart wordt er echter met een uitzinnige swinger “Bullet T”, na het openingsthema is de eerste solo voor Fortner en daarna Pédron waarmee beiden hun klasse bewijzen. Ook in “Be Ready” blijft het gas erop en kan Pierrick zich flink uitleven op zijn sax, geweldige blazer deze , voor mij althans, onbekende muzikant. Het prachtige, dromerige “Sakura” (Japans voor kersen bloesem) laat horen dat Pierrick ook weg weet met ballads, Grenadier is aanwezig met een lyrische bassolo, zijn handelsmerk. Zo staan er nog meer Japanse titels op het album zoals “Mizue”en “Origami”, Pierrick trad dan ook vaak op in het “Land van de rijzende zon”. Pierick was verantwoordelijk voor de meeste composities, vier schreef hij samen met Laurent Courthaliac.

“Boom” is een intrigerend muziekwerkje met zijn vele intervallen, het doet mij sterk denken aan het oudere werk van Ornette Coleman. “ Trevise“ is een fraaie ballad waarin Pierrick de spanning langzaam opbouwt en sterk stuwend drumspel van Gilmore met zachtjes twinkellerende Fortner op de achtergrond. “Unknown 2” is weer een enorme swinger waar Gilmore vooral de bekkens beroert en Pierrick zijn liefde voor Cannonball laat horen. “Origami“en “Mr Takagi” zijn midswingers met verfijnd klavierspel en uitgekiend groepsspel, bijzonder aanstekelijke muziek met Grenadier en Gilmore als rotsen in de branding. Het album eindigt met de sensuele ballad “Mizue” waarin Pierrick zijn alt laat huilen en verleiden als Bird, indrukwekkend. Een sterk album dat vooral Amerikaans klinkt, dat is niet verwonderlijk met 3 jazztoppers uit de VS en een Fransman die inmiddels als globetrotter ook een meer dan halve Amerikaan is, het wordt uitkijken naar de Paris sessions in het najaar !

Jan van Leersum.